Zaterdag 1, met opgestroopte mouwen

In deze één na laatste competitie wedstrijd van de zaterdag 1 viel er voor de bezoekers van vandaag, UNO 1 uit Hoofddorp, niets meer te halen. Voor Bert Loogman en zijn mannen nog wel. Er lonkte nog een toetje, na – competitie geheten. Er waren slechts 2 periode titels te verdelen, maar de hoogst geplaatste ná de kampioen én de twee periode winnaars, mag ook nog mee dingen naar promotie. Daarbij ging het tussen Terrasvogels 1 en Zwanenburg 1. Terrasvogels was vandaag vrij maar bij winst van ons 1^e team konden die niet meer ingehaald worden. Regelneef Bert moest vlak voor tijd nog even een grensrechter regelen en zag zich ook genoodzaakt nog een groot verplaatsbaar doel van het veld te verwijderen, hetgeen door de keeperstraining de avond ervoor was verzuimd. Met 6 man werd de klus geklaard en in Jordy Vierbergen vond Bert een assistent. Die verscheen strak in het trainingspak aan de zijlijn en zag dat Zwanenburg al snel een eerste kansje kreeg. Het was te klein, dus gebeurde er niets. In de 7^e minuut ontrolde zich een 100% typerende aanval voor Zwanenburg. De bal van achter uit naar Dennis Loogman, door naar links op Daimy Zijtregtop, die zet scherp voor, Joshua snijdt naar binnen en de intikker is een feit. Zo gaat dat normaal gesproken maar die intikker ging vanaf 2 meter vóór het doel huizenhoog over. En dat terwijl Joshua er vorige week nog 7 van de 9 maakte. Maar niet getreurd, in de 12^e minuut kwam een nieuwe kans. Eigenlijk ook een klassieker. Daimy krijgt de bal net binnen de 16 voor zijn goede linker en normaal haalt hij dan verwoestend uit. Nu was zijn inzet veel te zacht en hoewel de bal nog onder de keeper door ging haalde het speeltuig de doellijn niet. Het bleef vervolgens stil van Zwanenburg kant en UNO nam het roer over. Zorgvuldig tikkend lieten zij Zwanenburg achter de feiten aan lopen. Het betaalde zich nog uit ook. Een goed opgezette aanval leverde aan het eind, net binnen de 16, een steekpass op. Keeper Kevin was hier net te laat bij en het bekeken stiftje zorgde voor een domper: 0 – 1. Het spel van Zwanenburg was daarna weinig overtuigend en kon zelfs warrig of rommelig genoemd worden. Van enige kans was geen sprake en de rust naderde. Er was weer wat gerommel op rechts en de bal kwam ter hoogte van de Zwanenburg Dug – out, bij Barry Bender terecht. Aan alles was te zien dat hij een puike voorzet wilde afleveren maar tot zijn en ieders verbazing verdween de bal bij de eerste paal over de graaiende vingers van de keeper heen, stijf in de kruising: 1 – 1. Een ware meevaller en er was weer hoop.

Terwijl ik tijdens de rust met Jordy de eerste helft even analyseerde, kwam de arbiter aan lopen. Die bleef enige tijd bij ons plakken waardoor de rust dik 20 minuten duurde. Het tweede bedrijf begon voor de toeschouwers niet bepaald oogstrelend. UNO leek nu al vermoeid en Zwanenburg zag het niet. Het barste van verkeerde passes en het niveau zakte steeds verder weg. Langs de kant vlogen de bespiegelingen mij om de oren, terwijl de klok onverbiddelijk door tikte. Trainer Bert begon, met nog ruim 20 minuten te gaan, met wisselen. Hij had er aanvankelijk 3, maar nadat het tweede een half uur eerder klaar was, steeg dat aantal naar 5. Youri Blom en Nigel Ciebrants waren de eersten die in mochten vallen en Bert dirigeerde zijn ploeg naar voren. Van lange ballen of een scherpe counter kon geen sprake meer zijn omdat UNO voor de puntendeling ging. De druk nam toe en vanaf de 16 kreeg Joshua, met de rug naar het doel, de bal aangespeeld. Bliksemsnel draaide hij zich om naar zijn goede rechter en haalde, voor de keeper verrassend, uit: 2 – 1. Maar het was nog niet klaar. Ik klokte nog dik 12 minuten en UNO ging op zoek naar de gelijkmaker. Daar kregen zij ook kansen voor maar de ene doelpoging na de andere werd door keeper Kevin over de ballenvanger of ruim naast gekeken. Slechts één keer moest hij met een spectaculaire duik de bal net onder de lat vandaan tikken. Nóg een wissel en ik wreef even in mijn ogen. Was hij het echt, ja hij was het. Ruben Karelse maakte zijn opwachting. Zijn eerste balcontact leverde meteen een counter kans op waar helaas niets uit kwam. Na nog een paar bekeken balletjes kreeg hij in de 86^e minuut zelf een bekeken pass, liet twee man vertwijfeld achter en schoot vervolgens beheerst binnen: 3 – 1. De vreugde kende geen grenzen. Waar Joshua het thuispubliek vóór de kantine op zocht stoof Ruben naar de zijlijn alwaar hij door het complete tweede team werd omhelst. Het doel was, weliswaar moeizaam, bereikt. De mannen die altijd met opgestroopte mouwen spelen maakten het verschil.