Zaterdag 1 en de eerste helft

Vorige week betwijfelde ik aan het eind van mijn verslag of er vandaag van vak A nog iemand de verre reis naar Driehuis zou maken. Er kwam meteen een bedreigende reactie op: “Als je dat niet op kunt brengen dan ben je geen echte supporter”. Ik voelde mij aangesproken en nadat mijn kleinzoon om 14.15 uur zijn wedstrijd had beëindigd spoedde ik mij van Heemstede spoorslags naar Driehuis. Ik was uiteraard iets te laat maar eenmaal aan gekomen waarde er een doodse stilte bij de RKVV Velsen. Het gehele complex leek verlaten en richting de kantine lopend was er ook niets te beleven op veld 1. Bij de kantine aan gekomen kon ik een blik achter de tribune langs werpen. Aldaar leek het op een Fata Morgana want in de verte zag ik nóg een veld waarop beweging was te zien. Ik waagde de oversteek over het niemandsland en bleek zowaar de juiste beslissing te hebben genomen. Waar ik tot nu toe tussen uitsluitend grasvelden door was gelopen liep ik nu tegen een ver verscholen kunstgrasveld aan. Ik keek om mij heen, tot twee, zelfs drie maal toe maar ik kon niet één Zwanenburg supporter ontdekken, ook niet “die ene”. Wel zag dat de bank bij trainer Bert goed gevuld was en dat keeper Kevin ontbrak. De wedstrijd bleek wat later te zijn begonnen en ik ging er van uit dat ik niets gemist had.

Thuis werd nog, weliswaar met veel hangen en wurgen, met 1 – 0 gewonnen maar nu had Zwanenburg het van meet af aan moeilijk tegen Velsen, waarin een paar flink uit de kluiten gewassen spelers stonden opgesteld. Vooral achterin, behalve hun keeper, leek Velsen de zaken vanaf een hogere positie te willen overzien. Het eerste kwartier was voor Velsen. Niet met sprankelend voetbal maar wel iets secuurder in de passing dan Zwanenburg dat te vaak de bal bij de verkeerde man inleverde. Na een kwartiertje spelen kwam er plots een bak water uit de hemel vallen en stak de wind even flink op. Het was van korte duur en Velsen herpakte zich als eerste. Een bal over rechts werd ter hoogte van de 16 voor getrokken en vervolgens simpel in de 18^e minuut binnen getikt: 1 – 0. Zwanenburg probeerde het wel af en toe maar in het zicht van de 16 ging alles telkens mis. Er ging op een gegeven moment ook op het middenveld iets mis en een Velsen speler profiteerde in de 28^e minuut simpel en optimaal: 2 – 0. Naarmate de tijd vorderde kwam ook de regen steeds harder en frequenter naar beneden. Er vloog een bal over het hek vlak naast mij. De grens van Velsen sommeerde mij het speeltuig uit het niemandsland op te halen maar ik sloeg zijn sommatie in de wind. Met een andere bal mocht Velsen in gooien en wist vervolgens de overkant te halen. Het werd een corner. Die werd voor het doel geslingerd en in de 38^e minuut uit stand simpel binnen gekopt: 3 – 0. De een beetje voorover gebogen en met zwarte sokken, zwarte broek en donkerpaars shirt, nauwelijks van het Zwanenburg tenue te onderscheiden, uitgedoste leidsman moest regelmatig zijn  bril schoon maken. Toen hij in de 48^e minuut weer even op zijn klokje kon kijken blies hij meteen voor rust.  

De zeven supporters van Velsen gingen richting de kantine 1 km verderop. Daar stond ik dan. Alleen, in de wind en in de regen en ik vroeg mij af waar ik eigenlijk naar aan het kijken was. Dat overwegend en met nog een goede herinnering aan de leuke en spannende wedstrijd van mijn kleinzoon, besloot ik om het voor gezien te houden. In de stromende regen en bij 7 graden spoedde ik mij huiswaarts in het besef dat het de afgelopen Kerst met 12 graden een stuk warmer was.

De tweede helft leverde geen winnaar of verliezer op. Het werd 1  – 1 waardoor de einduitslag per saldo 4 – 1 voor Velsen werd. Nou ja, voor Zwanenburg weer eens iets anders dan met 2 – 1 verliezen.

Volgende week vrij en op 4 mei thuis tegen DSK. Toch nog een kans om het blazoen nog een beetje op te poetsen.