Zondag 2 en een nieuwe ervaring.

De tijd begon langzaam maar zeker te dringen voor het tweede. Niet om nog degradatie te ontlopen maar om dat niet puntloos te hoeven doen. Vandaag was er nog een kleine kans om van die hatelijke 0 af te geraken. Degradeerde vorig seizoen het derde van Hillegom nog, dit seizoen zit ook hun tweede elftal op de wip. Zoals te doen gebruikelijk was het 1^e veld op het geplande aanvangstijdstip leeg en verlaten. Toen alle acteurs om 11.05 uur in het kielzog van een op leeftijd zijnde kleine kromgebogen man hun opwachting maakten vreesde ik voor het ergste. Mijn vrees bleek volkomen onterecht want de scheidsrechter van dienst trok meer dan eens een sprintje en beliep het hele veld. Het was dus aan de spelers zelf.

Na het startsignaal om 11.08 uur kreeg Zwanenburg na 4 minuten spelen de eerste kans. In de 8^e minuut kreeg Hillegom een kans maar ook die werd niet benut. Het ging zo verder waarbij Zwanenburg steeds de overhand had en Hillegom sporadisch in de buurt van keeper Ryan Bender kwam. Achterin bij Hillegom had hun laatste man de vader van menig Zwanenburg speler kunnen zijn. Die slot op hun deur roste elke bal die bij hem kwam naar voren of links en rechts het veld uit. Zowel bij Hillegom als bij Zwanenburg ging er in de passing geregeld het nodige mis en waren de ploegen zo goed als gelijkwaardig. Zwanenburg speelde iets compacter en oogde dan ook als de wat betere ploeg. Dit uitdrukken in een score is echter een der problemen dit seizoen. Neil miste een goed kans en dé kans op een voorsprong deed zich in de 42^e minuut voor. Wesley Kolk kon ineens alleen op de keeper af en die bleef op de doellijn staan. De hoek was voor het uitzoeken. Het werd nog net geen uitworp voor Hillegom. Vlak daarna ontsnapte Zwanenburg nog aan een achterstand. Na 45 minuten en een beetje waren er dus nog steeds twee nullen op het zwarte bord te bewonderen. Dat laatste was zeker van toepassing want niemand om mij heen kon zich nog herinneren of die 0 bij de rust ooit gehaald werd dit seizoen. Ik hield hoop voor de tweede helft.

Bij aanvang daarvan werd het veld vanuit de lucht even besproeid met kleine witte steentjes. Die smolten snel weg, net als de energie van de Zwanenburg spelers leek het wel. Hoewel de gemiddelde leeftijd van Hillegom op meer dan het dubbele lag dan dat van Zwanenburg, had het tweede moeite om er uit te komen. De routine maakte opmars en de keeper van Hillegom kreeg nauwelijks iets te doen. Richting de 90 minuten begon ik mij steeds meer te beseffen dat één doelpunt genoeg zou zijn voor de drie punten. Slechts één maal in de tweede helft rook Zwanenburg daar aan. Zo ook Hillegom leek het, tot in de 80^e minuut door Zwanenburg onnodig een corner werd weg gegeven. Die belande tot ver voorbij de tweede paal waar zich per ongeluk nog een in het blauw en wit gehulde speler ophield. Die dacht “wat moet ik hier mee” en kopte de bal terug. Een collega van hem bevond zich midden voor het doel en meende zich te herinneren dat dit spelletje er om gaat de bal in dat grote lege, van een net voorziene hok te plaatsen. Van 1 meter afstand kreeg hij dat nog voor elkaar ook: 0 – 1. Mijn broek zakte er van af, helemaal toen, zoals ik al vermoedde, deze score ook tot het laatste fluitsignaal bleef staan.

Het tweede is vandaag, zelfs met nog 6 wedstrijden te gaan, officieel rechtstreeks gedegradeerd. Na 18 wedstrijden is nog niet één puntje het tweede gegund. De directe “concurrent” heeft inmiddels 19 punten dus is het klaar, ofwel over en uit. In mijn 63 jarige voetbal carrière heb ik dit nog nooit mee gemaakt.