Zondag 2: Het had net zo goed andersom kunnen zijn.

Door afwezigheid van trainer/coach Mark von Mauw namen Richard Griffioen en Lex von Mauw de begeleiding van het tweede tegen Arsenal waar. Waar de uit Amsterdam afkomstige club normaal in eenzelfde outfit als Willem II speelt waren zij nu geheel in het zwart gehuld. Het noopte Zwanenburg om met witte shirts aan te spelen.

De eerste kans was na 5 minuten spelen voor Arsenal. Die ging er niet in waarna Zwanenburg in de 7^e minuut de eerste goal maakte. Een lange hoge bal naar voren stuitte niet ver voor de Arsenal doelwachter hoog op en ging over hem heen. Het leek op een achterbal uit te lopen maar Neil Richardson was attent en veranderde die richting doel: 1 – 0. In het daarna volgende half uur kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Arsenal kwam er nauwelijks aan te pas en Zwanenburg kreeg de ene na de andere kans. En zo nu en dan geen kleintje ook. Ik telde in die 30 minuten vier 100% kansen maar waar de 1 gewoon op het scorebord bleef staan had er eigenlijk een 5 moeten staan. Het 2^e verzuimde om Arsenal op de pijnbank te leggen en mijn collega analist begon het somber in te zien. Want ja, als jij het niet doet, dan ……..Die ijzeren voetbalwet trad in de 38^e minuut in werking. Arsenal werd in het zadel geholpen toen in de Zwanenburg verdediging op de rand 16 een poging werd gedaan een bal weg te werken. Die werd tegen iemands achterwerk aan geschoten en belande vervolgens binnen de 16 in de voet van een Arsenal speler. Keeper Ryan was u.p.g. en de intikker bracht de onterechte 1 – 1 op het bord. Het werd nog erger toen bij een soort van Arsenal aanval niet kordaat werd ingegrepen en zij op simpele wijze in de 41^e minuut op een 1 – 2 voorsprong kwamen.

In de rust moest ik even bij komen om het gemis aan kansen van Zwanenburg te verwerken. Goh, was ik nu nog maar 25 jaar geweest. Het waren kansen die een kolfje naar mijn hand waren. De wedstrijd leek meteen na rust op slot te worden gegooid door Arsenal. Na een mislukt schot op doel ketste de bal naar rechts. De bal kwam niet in de voet van een Zwanenburg verdediger maar per ongeluk bij een Arsenal speler die geschrokken in de 46^e minuut glijdend binnen wist te werken: 1 – 3. Vanaf dat moment kantelde de wedstrijd en was Arsenal de bovenliggende partij. Het 50 koppig publiek wachtte op de genadeklap maar die bleef telkens uit. En ineens leefde het 2^e weer en werd het nog een wedstrijd toen een goed uitgespeelde Zwanenburg aanval in de 58^e minuut de aansluiting opleverde. Onze Schotse spits was vandaag op schot: 2 – 3.  Het 2^e ging er voor maar het was Arsenal dat de ruimte die ontstond bij de soms onbezonnen aanvalsdrift van Zwanenburg ten volle benutte.

Het werd 2 – 4 en ook nog 2 – 5. Dat het toch nog 3 – 5 werd was voor de statistieken maar eigenlijk had die uitslag ook zomaar andersom kunnen zijn. Voor het feit dat het tweede nu na 16 wedstrijden nog steeds puntloos onderaan staat  was de wedstrijd van vandaag exemplarisch. Net als in mijn vorige verslag kan ik alleen maar bewondering en waardering hebben voor de begeleidende staf met Mark von Mauw in het bijzonder én voor alle spelers die er wekelijks toch voor blijven gaan.