Zondag 2 geeft het uit handen

Vandaag was het de laatste kans voor het tweede om op eigen kracht een verblijf in de res. 1^e klasse zeker te stellen. Eerder lagen er vier kansen, toen nog allemaal tegen ploegen die onder Zwanenburg 2 stonden. De eerste kans ging teloor tegen VSV 2, de tweede ook tegen Hillegom met behulp van de scheids. Twee weken geleden werd gelukkig DIOS redelijk overtuigend opzij gezet en nu was het bij kans vier in Amstelveen te doen. Het was zo’n 58 jaar geleden dat ik daar voor het laatst op bezoek was, toen nog bij St. Martinus en nu, door de realiteit achterhaald, omgedoopt tot Sporting Martinus. Aldaar aangekomen vielen er twee verrassingen waar te nemen. De eerste was dat er een jonge, in fluorescerend geel gehulde scheidsrechter was bij deze wedstrijd. De tweede was de opstelling van Zwanenburg, die ik mij iets anders had voorgesteld.  

Om 11.31 werd er afgetrapt en ging de bal bij beide partijen even rond. Martinus deed dit als eerste en Zwanenburg volgde niet veel later. Maar dat ging al snel mis. Een verkeerde pass van Zwanenburg werd door Martinus in de 2^e minuut razendsnel in een vlijmscherpe counter omgezet: 1 – 0. Martinus ontpopte zich als de betere ploeg. Er was bij hun meer overtuiging, meer scherpte en een hogere handelingssnelheid. Heel af en toe probeerde Zwanenburg tot een aanval te komen waarbij op rechts, van linkspoot Matthijs de meeste dreiging uit ging. Enig rendement bleef echter uit. Martinus gaf een bal naar voren rechts de 16 in. Verdediger Luc had hier het oog op en leverde een sliding uit het boekje af. Eén been ingetrokken, het ander vooruit gestoken met de voet om de bal. Een aanvaller probeert dan door te gaan maar door het goede blok op de bal strand die poging doorgaans met een struikelpartij. Dat was ook nu het geval. En daar was hij dan, de protserige leidsman. Hij floot tot ieders verbazing en wees naar de stip. Ongelooflijk en het was duidelijk dat de man in het geel zelf nooit gevoetbald zal hebben. Hoe dan ook, Martinus was de scheids dankbaar voor de 2 – 0. Zwanenburg probeerde de rug te rechten maar werd op veel fronten afgetroefd. Als het niet door een Martinus speler was dan gooide de scheidsrechter wel roet in het eten. Zo keurde hij een zuiver doelpunt van Luca af en was ’s – mans invloed op de wedstrijd een feit, anders gezegd hij drukte zijn stempel op de wedstrijd. Er volgde weer eens een doelpoging van Martinus. Die  zou 10 meter naast gegaan zijn, maar een Zwanenburg speler schatte de plek van het doel verkeerd in. Hij toucheerde de bal nog, dus een onnodig gegeven corner. De voorzet kwam ter hoogte van de penaltystip terecht alwaar een Martinus speler volkomen vrij stond en in de 31^e minuut met een ferme kopbal keeper Max kansloos liet: 3 – 0. Er was nog een uur te gaan en ik vroeg mij af waar dit naar toe ging. Naar de rust zo bleek een kwartiertje later.

Na de pauze wilde Zwanenburg meteen druk naar voren zetten. De al in de eerste helft ingevallen Louis deed hiervoor een flinke duit in het zakje, terwijl Melle de Graaf vanaf de 46^e minuut de rust achterin ging bewaren. Het leek er op dat er sprake was van een status quo totdat Zwanenburg toch wist te scoren. Wie in de mêlee het laatste tikje gaf kon ik niet zien, maar in de 74^e minuut werd het 3 – 1. Aanvaller Neil kwam er nog in en die kreeg zowaar nog een dot van een kans. Vlak vóór het doel reageerde hij helaas te laat. Louis bleef sleuren, Matthijs raakte geblesseerd, Luca, Mees en Wouter liepen zich een slag in de rondte en de tijd tikte door. Als Zwanenburg van meet af aan zo had gespeeld had er mogelijk, de stempelaar daargelaten, een andere score op het bord komen te staan. De 90^e minuut brak aan en een speler van Martinus brak door waarna hij met een stiftje de 4 – 1 eindstand liet noteren.

Van de vier kansen hielp het tweede er dus drie om zeep. Het heeft het uit handen gegeven ( is ook deels ontnomen door scheidsrechterlijke dwalingen) en is de komende drie wedstrijden afhankelijk van wat de twee ploegen onder hen gaan doen.