Zwanenburg 45+ ternauwernood

De wedstrijd Zwanenburg 45+ 1 – Parkstad 45+ 1 begon niet om 14.00 uur maar ruim 20 minuten later omdat de wedstrijd ervoor flink uit liep. Onder toeziend oog van een talrijk publiek betraden de matadoren de piste waarbij keeper Paul een fel geel shirt droeg. De scheids van dienst had blijkbaar zijn volledige garderobe mee en wist daar een paars shirt uit tevoorschijn te halen. Nadat hij het beginsignaal had gegeven bleek al snel dat Parkstad over meer atletisch vermogen beschikte dan Zwanenburg. Dat drukte zich ook uit in de wedstrijd. Parkstad had 65% balbezit maar vooralsnog werd keeper Paul nauwelijks in verlegenheid gebracht. Veel van zijn collega’s klaarden veelal de klus al voordat een tegenstander het hem lastig kon maken. Paul behield het overzicht en deed dat in één rustig aan tempo. Hij zag al na 11 minuten dat Zwanenburg goed weg kwam. Er leek sprake van een overtreding binnen de 16 maar de leidsman wuifde elk appèl weg. Niet veel later kreeg “Burg” de bal op links en die wilde een rush inzetten. Een klein duwtje bracht hem uit zijn evenwicht en hij viel lelijk op zijn schouder. Een bezoek aan het ziekenhuis was het vervolg. Het eerder geschetste beeld zette zich voort waarbij Parkstad het leuk deed tot aan de 16 en daar de onverzettelijkheid van de Zwanenburg verdediging tegen kwam. Zwanenburg kwam er sporadisch uit maar kreeg voor rust nog wel twee enorme kansen. Een vrije schietkans vanaf 5 meter verdween echter over de ballenvanger en zelfs ook nog naar het parkeerterrein. De rust werd bereikt met een brilstand en bij een gelijk spel zouden onze 45+ mannen volgende week nog een kans krijgen. De bespiegelingen hieromtrent deden in de rust de ronde. Na precies 15 minuten rust ging Parkstad er met nog meer aanvalsdrift tegenaan. Zij kwamen er maar niet doorheen en met een grotere regelmaat dan in de eerste helft ging de ene na de andere speler kermend naar de grond om vervolgens weer kwiek aan het spel deel te nemen. Ik telde ruim 20 minuten in het tweede bedrijf voordat de Parkstad doelwachter iets te doen kreeg. Geen schot op doel maar een klutsbal die hij nog net voor de achterlijn wegritste om een corner te voorkomen. Het was mooi om te zien dat, hoewel regelmatig onder druk, de verdediging van Zwanenburg niet panikeerde en er geen sprake was van “vrouwen en kinderen eerst” of “met lange halen snel thuis”. De routiniers bleven voetballen en van achter uit opbouwen. De spanning steeg en vooral bij de tegenstander nam de irritatie, over hun eigen onvermogen, toe. Het leek meer en meer op een gelijk spel af te stevenen toen er vanaf het middenveld van Zwanenburg ineens een lange bal naar voren werd gespeeld. Het leek een prooi voor de keeper maar de altijd energieke Dennis geloofde er in. Hij sprong net hoog genoeg op om de bal over de graaiende handen van de sluitpost te krijgen maar kwam daarna wel in een lastige positie. De hoek was heel klein en met een soort van karate sprong wist hij de bal toch nog richting doel te krijgen. Daar kwam nog een Parkstad verdediger aangesneld en die leek op tijd om het onheil te keren. Maar in plaats daarvan gleed hij in de 73^e minuut met bal en al over de doellijn: 1 – 0. Parkstad wilde nog wel maar kwam niet meer door de Zwanenburg vesting en al helemaal niet toen het bijna tot het eind aan toe nog met 10 man verder moest. De man in het paars voegde 1 minuut extra speeltijd toe waarna het Olé Olé in de middencirkel kon beginnen en DJ ook nog even een veel gehoord nummer van Queen door de luidspeakers liet schallen.